प्रचण्ड–बाबुरामको गद्दार गुट र विसर्जनजादी अभाकियन क्रान्तिकारी केन्द्र निर्माणका बाधक :भारतीय कम्युनिस्ट पार्टी (माओवादी)
(भर्खरै भारतीय कम्युनिस्ट पार्टी (माओवादी) ले दुइटा महत्वपूर्ण दस्ताबेज प्रकाशमा ल्याएको छ । एउटा दस्ताबेज भारतीय कम्युनिस्ट पार्टी (माओवादी) स्थापनाको दशौँ वर्षगाँठका सन्दर्भमा भारतीय जनतालाई सम्बोधन गरिएको दस्ताबेज हो— भारतका जनतालाई आह्वान । यसमा भारतीय कम्युनिस्ट (माओवादी) को दश वर्षको यात्रामा यसले भोगेका अप्ठ्याराहरू, प्राप्ति र उपलब्धिका साथै आफ्नो उद्देश्य प्राप्तिका लागि आगामी दिनमा यसले अवलम्बन गर्ने नीति तथा कार्यक्रमहरूको अभिरेखाङ्गन गरिएको छ भने अर्को दस्ताबेज भारतमा चलिरहेको जनयुद्धलाई समर्थन गर्ने सन्दर्भमा इटालीको मिलानमा आयोजित सभासित सम्बद्ध भारतमा चलिरहेको जनयुद्धको समर्थनमा भइरहेको मिलान सभालाई सन्देश शीर्षकको दस्ताबेज हो ।
दुवै दस्ताबेज महत्वपूर्ण छन् तापनि वर्तमान विश्वकम्युनिस्ट आन्दोलन यसका वैचारिक र व्यावहारिक समस्याका साथै नयाँ ‘अन्तर्राष्ट्रिय केन्द्र’ निर्माणका सन्दर्भमा देखिएका अवरोध र उपायका बारेमा दोस्रो दस्ताबेजले विशेष प्रकाश पारेको छ । नेक्स्ट फ्रन्टले दुवै दस्ताबेज अनुवाद गरी पाठकसमक्ष पुर्याउने प्रतिबद्धता जाहेर गरेअनुसार यी दुवै रचनाहरू अनुवाद गरिएका छन् । रचनाको आकारलाई ध्यान दिँदै हामीले यिनको प्रकाशन छापा माध्यमहरूमा ग्गर्नु उचित ठानेका छौँ । हाल नेपालको माओवादी आन्दोलको सन्दर्भ जोडिएको एउटा अंशलाई मात्र हामीले यहाँ प्रस्तुत गरेका छौँ ।
यसमा विश्वका क्रान्तिकारीहरूको नयाँ केन्द्र निर्माणमा प्रचण्ड–बाबुरामको गद्दार गुट र बभ अभाकियनको विसर्जनवादी चिन्तन बाधक रहेको कुरा उल्लेख गरिएको छ र अब वैचारिक सङ्घर्ष चर्काउँदै यसलाई नयाँ किसिमले अगाडि बढाउनुपर्ने कुरा उल्लेख गरिएको छ । दस्ताबेजमा भनिएको छ : “विश्वसर्वहारा वर्गको आत्मगत शक्ति सोचनीए किसिमले पछि परेको छ—दुस्मनको कारणले नभएर आन्दोलनभित्रबाट विकसित भएका दुस्मनहरूका कारण ।”)
……………………………………………………………………………………………….
बितेको एक दशकमा अन्तर्राष्ट्रिय क्षेत्रमा महत्वपूर्ण विकासहरू भएका छन् । हामी तपाईँहरूलाई केही महत्वपूर्ण पक्षमा ध्यानाकर्षण गराउन चाहन्छौँ ।
गएको दशकका वर्षहरूमा भूमण्डलीकरणको कहरले ध्वस्त पारेको आमजनताको जीवनका कारण जनतामा यसप्रति तीव्र आक्रोस देखापर्यो , यसले जुझारु मुक्ति सङ्घर्ष र जनयुद्धलाई बलियो पार्न सहयोग पुर्यायो । मार्क्सवाद–लेनिनवाद–माओवादको स्थापनामार्फत सर्वहारा वर्गको विचारलाई तीव्रताका साथ प्रस्तुत गर्न सघाउपुग्यो । यसको व्यापक प्रयोगले अन्तर्राष्ट्रिय स्तरमा र विभिन्न मुलुकका माओवादी पार्टीहरूबीचको सम्बन्ध र एकतालाई नजिक ल्याउन आधारको काम गर्यो । प्रभावमा नयाँ क्रान्तिको तरङ्ग विश्वमा देखन सकिन्छ । यसको बढ्दो प्रभावका कारण जनताका विरुद्ध साम्राज्यवादी मुलुकहरू खासगरेर अमेरिकी साम्राज्यवादको अगुवाइमा भीषण रूपमा विश्वव्यापी आक्रमण गरिरहेका छन् । यो नै तथाकथित ‘वार अन टेरोरिज्म’ को मूल सारतत्व हो, जसमा विश्वका सबै साम्राज्यवादीहरू र प्रतिक्रियावादीहरू सामेल भए अथवा त्यसलाई समर्थन गरे । अफगानिस्तान र इराकमाथिको आक्रमण, जनअधिकारको हनन, जनताका सङ्घर्षमाथि दमन, विश्वव्यापी रूपमै फासिवादीकरण, सशस्त्र सङ्धर्ष, जनयुद्ध र माओवादी पार्टीहरूमाथि दमनअभियानको नेतृत्व र परिचालन—यसका विविध रूपहरू हुन् । तर एकल महाशक्तिका रूपमा रहेको अमेरिकी एकछत्र रजाइँलाई पनि खारेज गरियो, चुनौती दिइयो । इराकमाथिको युद्धका विरुद्ध विश्वव्यापी रूपमा सङ्घर्षको थालनी भयो र यो निरन्तर रूपमा अघि बढ्यो । इराक र अफगानिस्तानमा भएका शक्तिशाली प्रतिरोध कार्यले साम्राज्यवादका योजनाहरूलाई पछाडि धकेल्यो । विश्वका आमजनताले निभर्यका साथ भूमण्डलीकरण, उदारीकरण र निजीकरणले ल्याएको विध्वंशका विरुद्धको सङ्घर्षलाई निरन्तरता दिए । जनयुद्ध निरन्तर अघि बढ्यो । यी सबै कारणहरूले गर्दा अमेरिकी साम्राज्यवादले केही वर्षमै आफ्नो रणनीति बदल्यो । बुसलाई ओबामाद्वारा विस्थापित गरियो । ‘दशकौँको युद्ध’ को नारालाई सेना फिर्ता गर्ने र नअझिल्ने भन्ने नारामा परिणत गरियो । यो विश्वमा देखापरेको सकारात्मक स्थितिको सङ्केत हो । यो अवधिमा साम्राज्यवादी शक्तिहरू, रूसी साम्राज्यवादसित द्वन्द्वको विकास हुनुले पनि अमेरिकी साम्राज्यवादको स्थिति खस्कँदै जाने अवस्था बन्यो ।
जस्तो हामी सबैलाई थाहा छ, २००८ मा साम्राज्यवादी व्यवस्थामा देखापरेको विश्वव्यापी सङ्कटले विश्वको स्थितिलाई अझ प्रस्ट पारेको छ । साम्राज्यवादी र उत्पीडित दुवै मुलुकहरूमा लाखौँ जनता सडकमा निस्किए र प्रतिक्रियावादी राज्यशक्तिका विरुद्ध सडकयुद्ध लडे, मजदुरहरूले कारखानाहरू कब्जा गरे, जनताले सडक र चोक कब्जागरे र सरकारी कामकाज ठप्प पारे । विद्यार्थीहरू, युवाहरू महिला कामदारहरू, आप्रवासीहरू जेलमा निर्वासितहरू– सबै सङ्घर्षमा उत्रिएका छन् । अरब स्प्रिङका प्रभावशाली दिनहरूको सम्झना हाम्रो मनमस्तिष्कमा ताजै छ । जनताको जुझारु सङ्घर्षका कारण थुप्रै घृणित शासकहरूले गद्दी त्याग्नुपरेको थियो । जनताको यो जुझारुपन सही अर्थको प्रजातन्त्र र शोषण, अन्याय, अत्याचारमुक्त जनताको सत्ताको स्थितिसम्म त आइपुगेन, तर यसले ती समाजहरूको जगलाई भने तलैसम्म हल्लाइदिएको थियो । यसले विश्वका जनतामा नयाँ आशाको सञ्चार गरायो । परिणामहरू अवश्य पनि देखापर्दै जानेछन् ।
यो अहिलेको संसारको स्थिति हो । यसले क्रान्तिको नयाँ प्रवाहका लागि महान् सम्भावनाको स्थितिको द्योतन गर्दछ । तर यसको अर्को पक्ष पनि छ, तीतो पक्ष, गद्दारीको पक्ष । एकपल्ट फेरि अन्तर्राष्ट्रिय आन्दोलनमा महत्वपूर्ण अवस्था निर्माण गर्न संशोधनवादले अडचन खडा गरेको छ । नेपालको माओवादी नेतृत्व खासगरेर प्रचण्ड–बाबुराम गुटले जनयुद्धमाथि गरेको गद्दारी सबैभन्दा बढी नोक्सानदायी भयो । प्रजातन्त्रका मसिहा बनेर भ्रम दिइरहेका जनताका दुस्मनका कुकृत्यहरू र तिनीहरूको सच्चा अनुहारलाई जनतामाझ उदाङ्गो पारेर उनीहरूसित क्रान्तिकारी जनताको अन्तर्विरोध चर्काउँदै, साम्राज्यवाद र प्रतिक्रियावादविरुद्ध माओवादीहरूले नेतृत्व गरेको जनयुद्धको झन्डालाई माथि उचाल्दै साम्यवादी लक्ष प्राप्तिका लागि जनताको ठूलो हिस्सालाई साथ लिएर अघि बढ्ने उच्च सम्भावनालाई यिनीहरूले ध्वस्त पारेका छन् ।
अर्कोतिर हामी विसर्जनवादी कोणबाट क्रान्तिकारी विचारधारामाथि आक्रमण भइरहेको देख्छौँ, जसले मालेमाको झन्डालाई तल खसालेर अभाकियनवादी सतही विचारलाई स्थापित गर्नखोजेको छ । यसले पहिले नै केही माओवादी पार्टीहरूलाई ध्वस्त पारिसकेको छ, जसको एक कालखण्डमा विश्वकम्युनिस्ट आन्दोलनमा सम्मानजनक स्थिति थियो । यी दुवै विचलनलाई माओवादीहरूले दुत्कारेका छन्, यिनीहरू विरुद्धको सङ्घर्ष जारी छ । माओवादी पार्टीहरूलाई एकजुट गराएर नयाँ केन्द्र निर्माण गर्ने प्रयासहरू जारी छन् । तर नोक्सानी सबैका सामु छ । विश्वसर्वहारा वर्गको आत्मगत शक्ति मननयोग्य किसिमले पछि परेको छ—दुस्मनको कारणले नभएर आन्दोलनभित्रबाट विकसित दुस्मनहरूका कारण ।
यस अर्थमा यसमा हामी केही अन्तर्विरोध देखिरहेका छौँ । हामी सम्भावित सकारात्मक वस्तुगत स्थिति र माओवादी शक्तिहरूको आत्मगत पक्षबीच केही प्रस्ट खालिपन देखिरहेका छौँ । यसका लागि हामीले सङ्घर्ष गर्नुपरेको छ । हाम्रा सबै गतिविधिहरू तिनीहरूमाथि विजय प्राप्त गर्ने कुरामा केन्द्रित हुनुपर्छ । यो नै समयको माग हो र विश्वका उत्पीडितहरूको टड्कारो आवश्यकता हो । जस्तो माओ भन्ने गर्नुहुन्थ्यो : “हामीले पलपललाई आफ्नो हातमा लिनुपर्छ” । कम्युनिस्ट शक्तिहरूका लागि अहिलेको समयको आवश्यकता भनेको बढीभन्दा बढी साम्राज्यवादविरोधी जनवादी र क्रान्तिकारी शक्तिहरूलाई परिचालन गरेर ‘अपरेसन ग्रिन हन्ट’ को अन्त्यका लागि शक्तिशाली आन्दोलन चलाउनु र एउटा विश्वव्यापी साम्राज्यवाद विरोधी मोर्चालाई व्यावहारिक रूप दिनु हो भन्ने कुरामा हाम्रो पार्टी विश्वास गर्छ । विश्वका कम्युनिस्ट शक्तिहरूको एकतालाई थप मजबुत तुल्याएर नै हामी भारतीय क्रान्तिलाई पनि दरिलो सहयोग पुर्याउन सक्छौँ ।
वर्तमान समयमा विश्वको वस्तुगत सम्भावनाको स्थितिलाई एउटा एक्लो कम्युनिस्ट पार्टीको व्यक्तिगत प्रयासले मात्र पुग्दैन । सामूहिक प्रयासद्वारा कम्युनिस्ट लक्ष्यसित सम्बद्ध थुप्रै कामहरू गर्न सकिन्छ । यताका दिनहरूमा मे दिवस, भेला र गोष्ठीहरू लगायतका कामहरूले हाम्रो अनुभवलाई समृद्ध पारेका छन् । र यस्ता कामहरूले नवसंशोधनवाद विरुद्धको अभियान र सयुक्त मोर्चासम्बन्धी काम जस्तो ‘अन्तर्राष्ट्रिय समर्थन कमिटी’ ले गरेका ऐक्यबद्धताका कामहरू फलदायी भएका छन् । हामीले यी कामहरूको स्वागत गरेका छौँ र यसप्रति हाम्रो निरन्तर सहयोग रहिरहनेछ । हामीले यस्ता गतिविधिहरूलाई थप प्रभावकारी बनाउन नयाँ सम्बन्धको खोजी र उपाय गर्नुपर्छ र एकता प्रक्रियाको विस्तार गर्दै वैचारिक–राजनीतिक कार्यलाई अघि बढाउने आधार तयार पार्नुपर्छ ।
०००
दुवै दस्ताबेज महत्वपूर्ण छन् तापनि वर्तमान विश्वकम्युनिस्ट आन्दोलन यसका वैचारिक र व्यावहारिक समस्याका साथै नयाँ ‘अन्तर्राष्ट्रिय केन्द्र’ निर्माणका सन्दर्भमा देखिएका अवरोध र उपायका बारेमा दोस्रो दस्ताबेजले विशेष प्रकाश पारेको छ । नेक्स्ट फ्रन्टले दुवै दस्ताबेज अनुवाद गरी पाठकसमक्ष पुर्याउने प्रतिबद्धता जाहेर गरेअनुसार यी दुवै रचनाहरू अनुवाद गरिएका छन् । रचनाको आकारलाई ध्यान दिँदै हामीले यिनको प्रकाशन छापा माध्यमहरूमा ग्गर्नु उचित ठानेका छौँ । हाल नेपालको माओवादी आन्दोलको सन्दर्भ जोडिएको एउटा अंशलाई मात्र हामीले यहाँ प्रस्तुत गरेका छौँ ।
यसमा विश्वका क्रान्तिकारीहरूको नयाँ केन्द्र निर्माणमा प्रचण्ड–बाबुरामको गद्दार गुट र बभ अभाकियनको विसर्जनवादी चिन्तन बाधक रहेको कुरा उल्लेख गरिएको छ र अब वैचारिक सङ्घर्ष चर्काउँदै यसलाई नयाँ किसिमले अगाडि बढाउनुपर्ने कुरा उल्लेख गरिएको छ । दस्ताबेजमा भनिएको छ : “विश्वसर्वहारा वर्गको आत्मगत शक्ति सोचनीए किसिमले पछि परेको छ—दुस्मनको कारणले नभएर आन्दोलनभित्रबाट विकसित भएका दुस्मनहरूका कारण ।”)
……………………………………………………………………………………………….
बितेको एक दशकमा अन्तर्राष्ट्रिय क्षेत्रमा महत्वपूर्ण विकासहरू भएका छन् । हामी तपाईँहरूलाई केही महत्वपूर्ण पक्षमा ध्यानाकर्षण गराउन चाहन्छौँ ।
गएको दशकका वर्षहरूमा भूमण्डलीकरणको कहरले ध्वस्त पारेको आमजनताको जीवनका कारण जनतामा यसप्रति तीव्र आक्रोस देखापर्यो , यसले जुझारु मुक्ति सङ्घर्ष र जनयुद्धलाई बलियो पार्न सहयोग पुर्यायो । मार्क्सवाद–लेनिनवाद–माओवादको स्थापनामार्फत सर्वहारा वर्गको विचारलाई तीव्रताका साथ प्रस्तुत गर्न सघाउपुग्यो । यसको व्यापक प्रयोगले अन्तर्राष्ट्रिय स्तरमा र विभिन्न मुलुकका माओवादी पार्टीहरूबीचको सम्बन्ध र एकतालाई नजिक ल्याउन आधारको काम गर्यो । प्रभावमा नयाँ क्रान्तिको तरङ्ग विश्वमा देखन सकिन्छ । यसको बढ्दो प्रभावका कारण जनताका विरुद्ध साम्राज्यवादी मुलुकहरू खासगरेर अमेरिकी साम्राज्यवादको अगुवाइमा भीषण रूपमा विश्वव्यापी आक्रमण गरिरहेका छन् । यो नै तथाकथित ‘वार अन टेरोरिज्म’ को मूल सारतत्व हो, जसमा विश्वका सबै साम्राज्यवादीहरू र प्रतिक्रियावादीहरू सामेल भए अथवा त्यसलाई समर्थन गरे । अफगानिस्तान र इराकमाथिको आक्रमण, जनअधिकारको हनन, जनताका सङ्घर्षमाथि दमन, विश्वव्यापी रूपमै फासिवादीकरण, सशस्त्र सङ्धर्ष, जनयुद्ध र माओवादी पार्टीहरूमाथि दमनअभियानको नेतृत्व र परिचालन—यसका विविध रूपहरू हुन् । तर एकल महाशक्तिका रूपमा रहेको अमेरिकी एकछत्र रजाइँलाई पनि खारेज गरियो, चुनौती दिइयो । इराकमाथिको युद्धका विरुद्ध विश्वव्यापी रूपमा सङ्घर्षको थालनी भयो र यो निरन्तर रूपमा अघि बढ्यो । इराक र अफगानिस्तानमा भएका शक्तिशाली प्रतिरोध कार्यले साम्राज्यवादका योजनाहरूलाई पछाडि धकेल्यो । विश्वका आमजनताले निभर्यका साथ भूमण्डलीकरण, उदारीकरण र निजीकरणले ल्याएको विध्वंशका विरुद्धको सङ्घर्षलाई निरन्तरता दिए । जनयुद्ध निरन्तर अघि बढ्यो । यी सबै कारणहरूले गर्दा अमेरिकी साम्राज्यवादले केही वर्षमै आफ्नो रणनीति बदल्यो । बुसलाई ओबामाद्वारा विस्थापित गरियो । ‘दशकौँको युद्ध’ को नारालाई सेना फिर्ता गर्ने र नअझिल्ने भन्ने नारामा परिणत गरियो । यो विश्वमा देखापरेको सकारात्मक स्थितिको सङ्केत हो । यो अवधिमा साम्राज्यवादी शक्तिहरू, रूसी साम्राज्यवादसित द्वन्द्वको विकास हुनुले पनि अमेरिकी साम्राज्यवादको स्थिति खस्कँदै जाने अवस्था बन्यो ।
जस्तो हामी सबैलाई थाहा छ, २००८ मा साम्राज्यवादी व्यवस्थामा देखापरेको विश्वव्यापी सङ्कटले विश्वको स्थितिलाई अझ प्रस्ट पारेको छ । साम्राज्यवादी र उत्पीडित दुवै मुलुकहरूमा लाखौँ जनता सडकमा निस्किए र प्रतिक्रियावादी राज्यशक्तिका विरुद्ध सडकयुद्ध लडे, मजदुरहरूले कारखानाहरू कब्जा गरे, जनताले सडक र चोक कब्जागरे र सरकारी कामकाज ठप्प पारे । विद्यार्थीहरू, युवाहरू महिला कामदारहरू, आप्रवासीहरू जेलमा निर्वासितहरू– सबै सङ्घर्षमा उत्रिएका छन् । अरब स्प्रिङका प्रभावशाली दिनहरूको सम्झना हाम्रो मनमस्तिष्कमा ताजै छ । जनताको जुझारु सङ्घर्षका कारण थुप्रै घृणित शासकहरूले गद्दी त्याग्नुपरेको थियो । जनताको यो जुझारुपन सही अर्थको प्रजातन्त्र र शोषण, अन्याय, अत्याचारमुक्त जनताको सत्ताको स्थितिसम्म त आइपुगेन, तर यसले ती समाजहरूको जगलाई भने तलैसम्म हल्लाइदिएको थियो । यसले विश्वका जनतामा नयाँ आशाको सञ्चार गरायो । परिणामहरू अवश्य पनि देखापर्दै जानेछन् ।
यो अहिलेको संसारको स्थिति हो । यसले क्रान्तिको नयाँ प्रवाहका लागि महान् सम्भावनाको स्थितिको द्योतन गर्दछ । तर यसको अर्को पक्ष पनि छ, तीतो पक्ष, गद्दारीको पक्ष । एकपल्ट फेरि अन्तर्राष्ट्रिय आन्दोलनमा महत्वपूर्ण अवस्था निर्माण गर्न संशोधनवादले अडचन खडा गरेको छ । नेपालको माओवादी नेतृत्व खासगरेर प्रचण्ड–बाबुराम गुटले जनयुद्धमाथि गरेको गद्दारी सबैभन्दा बढी नोक्सानदायी भयो । प्रजातन्त्रका मसिहा बनेर भ्रम दिइरहेका जनताका दुस्मनका कुकृत्यहरू र तिनीहरूको सच्चा अनुहारलाई जनतामाझ उदाङ्गो पारेर उनीहरूसित क्रान्तिकारी जनताको अन्तर्विरोध चर्काउँदै, साम्राज्यवाद र प्रतिक्रियावादविरुद्ध माओवादीहरूले नेतृत्व गरेको जनयुद्धको झन्डालाई माथि उचाल्दै साम्यवादी लक्ष प्राप्तिका लागि जनताको ठूलो हिस्सालाई साथ लिएर अघि बढ्ने उच्च सम्भावनालाई यिनीहरूले ध्वस्त पारेका छन् ।
अर्कोतिर हामी विसर्जनवादी कोणबाट क्रान्तिकारी विचारधारामाथि आक्रमण भइरहेको देख्छौँ, जसले मालेमाको झन्डालाई तल खसालेर अभाकियनवादी सतही विचारलाई स्थापित गर्नखोजेको छ । यसले पहिले नै केही माओवादी पार्टीहरूलाई ध्वस्त पारिसकेको छ, जसको एक कालखण्डमा विश्वकम्युनिस्ट आन्दोलनमा सम्मानजनक स्थिति थियो । यी दुवै विचलनलाई माओवादीहरूले दुत्कारेका छन्, यिनीहरू विरुद्धको सङ्घर्ष जारी छ । माओवादी पार्टीहरूलाई एकजुट गराएर नयाँ केन्द्र निर्माण गर्ने प्रयासहरू जारी छन् । तर नोक्सानी सबैका सामु छ । विश्वसर्वहारा वर्गको आत्मगत शक्ति मननयोग्य किसिमले पछि परेको छ—दुस्मनको कारणले नभएर आन्दोलनभित्रबाट विकसित दुस्मनहरूका कारण ।
यस अर्थमा यसमा हामी केही अन्तर्विरोध देखिरहेका छौँ । हामी सम्भावित सकारात्मक वस्तुगत स्थिति र माओवादी शक्तिहरूको आत्मगत पक्षबीच केही प्रस्ट खालिपन देखिरहेका छौँ । यसका लागि हामीले सङ्घर्ष गर्नुपरेको छ । हाम्रा सबै गतिविधिहरू तिनीहरूमाथि विजय प्राप्त गर्ने कुरामा केन्द्रित हुनुपर्छ । यो नै समयको माग हो र विश्वका उत्पीडितहरूको टड्कारो आवश्यकता हो । जस्तो माओ भन्ने गर्नुहुन्थ्यो : “हामीले पलपललाई आफ्नो हातमा लिनुपर्छ” । कम्युनिस्ट शक्तिहरूका लागि अहिलेको समयको आवश्यकता भनेको बढीभन्दा बढी साम्राज्यवादविरोधी जनवादी र क्रान्तिकारी शक्तिहरूलाई परिचालन गरेर ‘अपरेसन ग्रिन हन्ट’ को अन्त्यका लागि शक्तिशाली आन्दोलन चलाउनु र एउटा विश्वव्यापी साम्राज्यवाद विरोधी मोर्चालाई व्यावहारिक रूप दिनु हो भन्ने कुरामा हाम्रो पार्टी विश्वास गर्छ । विश्वका कम्युनिस्ट शक्तिहरूको एकतालाई थप मजबुत तुल्याएर नै हामी भारतीय क्रान्तिलाई पनि दरिलो सहयोग पुर्याउन सक्छौँ ।
वर्तमान समयमा विश्वको वस्तुगत सम्भावनाको स्थितिलाई एउटा एक्लो कम्युनिस्ट पार्टीको व्यक्तिगत प्रयासले मात्र पुग्दैन । सामूहिक प्रयासद्वारा कम्युनिस्ट लक्ष्यसित सम्बद्ध थुप्रै कामहरू गर्न सकिन्छ । यताका दिनहरूमा मे दिवस, भेला र गोष्ठीहरू लगायतका कामहरूले हाम्रो अनुभवलाई समृद्ध पारेका छन् । र यस्ता कामहरूले नवसंशोधनवाद विरुद्धको अभियान र सयुक्त मोर्चासम्बन्धी काम जस्तो ‘अन्तर्राष्ट्रिय समर्थन कमिटी’ ले गरेका ऐक्यबद्धताका कामहरू फलदायी भएका छन् । हामीले यी कामहरूको स्वागत गरेका छौँ र यसप्रति हाम्रो निरन्तर सहयोग रहिरहनेछ । हामीले यस्ता गतिविधिहरूलाई थप प्रभावकारी बनाउन नयाँ सम्बन्धको खोजी र उपाय गर्नुपर्छ र एकता प्रक्रियाको विस्तार गर्दै वैचारिक–राजनीतिक कार्यलाई अघि बढाउने आधार तयार पार्नुपर्छ ।
०००
www.thenextfront.com बाट साभार
